Theater ” Rzez w jezyku esperanto” ” Das Massaker auf Esperanto”

„Rzeź w języku esperanto” to teatralna opowieść autorstwa Zofi Delest, która podejmuje tematykę pamięci i tożsamości w kontekście europejskich doświadczeń historycznych. Jej szkielet narracyjny opiera się na modułach, które niczym klocki, można przestawiać i dopasowywać narracyjnie do bieżącej sytuacji.
„Das Massaker auf Esperanto“ ist eine Theatergeschichte von Zofia Delest, die sich mit dem Thema Erinnerung und Identität im Kontext europäischer Geschichtserfahrungen beschäftigt. Sein Erzählgerüst basiert auf Modulen, die wie Bausteine ​​neu angeordnet und narrativ an die aktuelle Situation angepasst werden können.

Warto podkreślić wyjątkową rolę tańca w spektaklu, który tu staje się nową formą teatralnej ekspresji. Taniec balansuje na granicy między performansem a tańcem nowoczesnym, wyrażając emocje i uczucia, których często nie sposób oddać za pomocą słów.
Hervorzuheben ist die einzigartige Rolle des Tanzes in der Aufführung, die zu einer neuen Form des theatralischen Ausdrucks wird. Der Tanz bewegt sich an der Grenze zwischen Performance und modernem Tanz und drückt Emotionen und Gefühle aus, die sich oft nicht in Worte fassen lassen.

Spektakl, ukazujący Polskę wciśniętą pomiędzy potężne siły historyczne, zmusza do refleksji nad tym, czym jest dla nas wolność. W obliczu braku możliwości manewru i narzucenia zewnętrznych wpływów, spektakl stawia nas przed pytaniem: jaką wartość ma wolność i w jaki sposób możemy ją zdefiniować w kontekście naszej historii i tożsamości?                                            Die Show, die Polen zwischen mächtigen historischen Mächten zeigt, zwingt uns dazu, darüber nachzudenken, was Freiheit für uns bedeutet. Angesichts der Handlungsunfähigkeit und der Auferlegung äußerer Einflüsse stellt uns das Stück die Frage: Was ist der Wert der Freiheit und wie können wir sie im Kontext unserer Geschichte und Identität definieren?

Uniwersalność języka esperanto miała przynieść pokój i porozumienie. Zabierając wolność jednostki, społeczności i kraju, w zamian otrzymujemy cierpienie i rzeź, tą dosłowną jak i symboliczną. Esperanto miało być mostem łączącym różne kultury, drogą do wolności, a na tle tej sztuki staje się umownym symbolem wykluczenia. Czym jest wolność, która opisana wykluczeniem, staje się jedynie słowem?
Die Universalität der Esperanto-Sprache sollte Frieden und Verständnis bringen. Indem wir dem Einzelnen, der Gemeinschaft und dem Land die Freiheit nehmen, erhalten wir im Gegenzug Leid und Abschlachten, sowohl im wörtlichen als auch im symbolischen Sinne. Esperanto sollte eine Brücke sein, die verschiedene Kulturen verbindet, ein Weg zur Freiheit und wird vor dem Hintergrund dieser Kunst zum konventionellen Symbol der Ausgrenzung. Was ist Freiheit, die, wenn man sie mit Ausgrenzung beschreibt, nur noch zu einem Wort wird?